Στην ψυχανάλυση, η ποιότητα ενός ενστίκτου, που αποτυγχάνει να πετύχει τον άμεσο τρόπο ικανοποίησης ή ενστικτώδους σκοπού,  και λαμβάνει μερική ικανοποίηση από μακρινές προσεγγίσεις της συμπεριφοράς ή της δραστηριότητας που θα το ικανοποιήσει.

[SigmundFreud (1856–1939). Η έννοια  της αναστολής του σκοπού εισάχθηκε το 1921 στο βιβλίο του Freud  GroupPsychologyandtheAnalysisoftheEgo (StandardEdition, XVIII, pp. 69–143, atpp. 138–9)]